Ελένη Βαλλιάνου η Ελληνίδα που έκανε την Γαλλία να «λυγίσει»

Μια άγνωστη ιστορία Ελληνικής

αυταπάρνησης…

Οι Έλληνες βρίσκονται παντού, αφήνοντας μια σταγόνα γαλάζιας ιστορίας στα χώματα που πατούν, πολλές φορές μαζί με το αίμα τους για την ελευθερία.

Η Ελένη Βαλλιάνου, πλουσιοκόριτσο, τα παράτησε όλα και τελικά εκτελέστηκε από τους Γερμανούς λίγες μέρες μόνο πριν από την απελευθέρωση της πόλης των Καννών από τους Συμμάχους.

Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1909, απόγονος του κεφαλλονίτη τραπεζίτη και εφοπλιστή Παναγή Βαλλιάνου.

Η Ελένη Βαλλιάνου, αξιοποιώντας την υψηλή αριστοκρατική θέση της οικογένειάς της, αντλούσε πληροφορίες, προκειμένου να τις διοχετεύει στα αντιστασιακά δίκτυα και τις συμμαχικές στρατιωτικές υπηρεσίες.

Προδόθηκε, συνελήφθη, ανακρίθηκε και βασανίστηκε για 17 ολόκληρες μέρες χωρίς να βγάλει άχνα. Εκτελέστηκε στις 15 Αυγούστου 1944 μαζί με άλλους 23 συγκρατουμένους της.

Ο περίφημος Στρατηγός Ντε Γκώλ, υποκλινόμενος στο μεγαλείο της Ελληνικής αυταπάρνησης, έγραψε στη μητέρα της:

«Μακάρι η Γαλλία να μην ξεχάσει ποτέ την θυσία αυτών, που, σαν την Ελένη Βαλλιάνου, θυσίασαν ηρωικά τη ζωή τους για την απελευθέρωσή της».

Το μνήμα της Ελένης Βαλλιάνου βρίσκεται στις Κάννες, μέσα στη ρωσική ορθόδοξη εκκλησία. Μετά τον θάνατό της, ολόκληρη η Γαλλία «λύγισε». Της απονεμήθηκε το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και ο Πολεμικός Σταυρός του Φοίνικα. Ένας δρόμος στις Κάννες φέρει το όνομά της, Rue Hellene Vagliano.

Στην Κεφαλλονιά, στο Δημαρχείο Λειβαθούς στις Κεραμιές, έχει εντοιχιστεί τιμητική πλάκα στη μνήμη της.

Αλλά και στην Βρετανία, στο St. George’s School του Ascot, οπού φοιτούσε, στο έμβλημα της σχολής δεξιά μπορεί κανείς να διαβάσει «Remember (Εις Μνήμιν) Elaine Vagliano 1909-1944».

ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΗΤΑΝ «VEILLEUSE – ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ – ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΑΓΡΥΠΝΕΙ».

Η μητέρα της περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστη στα κρατητήρια της Γκεστάπο:
Στις 6 Αυγούστου του 1944, ο σύζυγός μου και εγώ αφέθηκαμε ελεύθεροι. Πριν φύγουμε από τη φυλακή, μας οδήγησαν σε ένα κελί στη Villa Trianon, στο Cimiez, όπου περιμέναμε. Εκεί βρήκα την κόρη μου. Τα χέρια, τα πόδια της, οι μηροί και ο λαιμός της έμοιαζαν με ωμό κρέας και ήταν φοβερά πρησμένα. Τα πόδια της ήταν επίσης σε φοβερή κατάσταση, μετα το φρικτό ξυλοδαρμό στις Κάννες, στη Γκεστάπο, και τα εγκαύματα που υπέστη στο Grasse, την επόμενη μέρα. ‘

Ηταν τρομερό να βλέπεις δύο εγκαύματα στο μικρό ζαρωμένο της πρόσωπο ! Με διέταξαν να βγω από το κελί μου χωρίς να με αφήσει ο στρατιώτης της Gestapo να φιλήσω την κόρη μου. Δεν την είδαμε ποτέ ξανά! Γυρίσαμε στο σπίτι μας στις Κάννες και λίγες μέρες αργότερα πληροφορηθήκαμε από ένα γράμμα της κόρης μας όλο αγωνία πως η Γκεστάπο επρόκειτο να μας ξαναπιάσει και να μας κρατήσει μέχρι το τέλος του πολέμου, επειδή είχαμε παραπονεθεί για την κακομεταχείριση. Εμείς δεν είχαμε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά καθώς είχαμε επιστρέψει στις Κάννες με λεωφορείο, οι επιβάτες είχαν δει τα μαύρα και μπλε πρόσωπά μας και τη γενική μας κατάσταση και το είχαν σχολιάσει. (Το γράμμα της κόρης μου είχε σταλεί παράνομα). Ποτέ δεν έλαβε τα δικά μου γράμματα.

Στις 15 Αυγούστου, η κόρη μου ακούσε πως οι Σύμμαχοι είχαν αποβιβασθεί. Μία γυναίκα που μοιραζόταν το κελί της μου το είπε αυτό αργότερα. Αυτή η γυναίκα ήταν όμηρος, επειδή ο άνδρας της μετείχε στην Αντίσταση του βουνού. Φαίνεται πως μία φωνή έξω από την φυλακή είχε ανακοίνωσει πως οι Αμερικανοί είχαν φτάσει στο Frejus. Η κόρη μου και η συγκρατουμενή της τρελάθηκαν από τη χαρά τους. “Τώρα θα μας απελευθερώσουν !”, είπαν. Η κόρη μου φαινόταν μεταμορφωμένη παρ’ όλο που ανακρινόταν νωρίς κάθε μέρα. Συνέβαινε συχνά να πρέπει να περάσει και όλη την ημέρα εκεί (στη Villa Trianon). Δεν έδιναν φαγητό για να κάμψουν το ηθικό των κρατουμένων και να μειώσουν τη ζωτικοτητά τους. Η κόρη μου, κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε όνομα ή διεύθυνση στον ανακριτή της Γκεστάπο, γιατί ήξερε πως αν το έκανε εκατοντάδες άνθρωποι που ανήκαν στην Αντίσταση και σε άλλες υπηρεσίες θα είχαν συλληφθεί, βασανιστεί και εκτελεστεί! Δεν μπορούσε να τους προδώσει, όσο κι αν την εγκατέλειπαν οι δυνάμεις της, κι όσο αδύναμη κι αν ήταν, αλλά το μυαλό της παρέμενε καθαρό.

Την ίδια αυτή μέρα, στις 15 Αυγούστου, στις τρεις η ώρα, ένας στρατιώτης πήγε να πάρει την κόρη μου. Αργότερα, ένας άνθρωπος που έχει ένα κομμάτι γης και ένα μικρό σπίτι κοντά στην Ariane, ένα μικρό λόφο πάνω από την Νίκαια, είδε ένα μαύρο φορτηγό. Αυτός ο άνθρωπος αποσύρθηκε στο σπίτι του. Στην συνέχεια, άκουσε τον ήχο των πολυβόλων και λίγο μετά τους πυροβολισμούς από τα περίστροφα.

Το φορτηγό έφυγε και ο οδηγός του ενημέρωσε την αστυνομία της Νίκαιας ότι κάτι πτώματα βρίσκονταν στην Ariane. Εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος που είχε το σπίτι κοντά στο χωράφι βγήκε έξω και είδε είκοσι τρία κορμιά που κείτονταν εκεί, αναμεσά τους και η κόρη μου, που αφού δέχθηκε τα πυρά του πολυβόλου εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του λαιμού της. Κοντά της ήταν τα άλλα θύματα: ένας παππάς που το μόνο έγκλημά του ήταν να θάψει δύο άντρες της Αντίστασης, δύο αγόρια 16 και 18 ετών, δύο νεαρές γυναίκες της Αντίστασης, ένας ξάδελφος του Στρατηγού De Lattre de Tassigny, ηλικίας 57 ετών, ένας Ταγματάρχης εν αποστρατεία που τον είχαν πιάσει όμηρο επειδή ο γιος του είχε ενταχθεί στην Αντίσταση και άλλοι Μάρτυρες. Η κόρη μου έφυγε από το σπίτι μας το πρωί της 29ης Ιουλίου στις 10.30, ευτυχισμένη, υγιής και γεμάτη από τη χαρά της ζωής γιατί ήξερε πως η λύτρωση θα ερχόταν σύντομα. Επέστρεψε στις Κάννες στις 30 Σεπτεμβρίου μέσα σε ένα φέρετρο που το κάλυπτε η γαλλική σημαία.
Ντοκουμέντο που δημοσίευσε το Experience Centre The Second World War