Κυβερνάει ο Μητσοτάκης ή το είδωλό του;
Του Γ. Λακόπουλου
Οι τυχεροί στην πιο δύσκολη φάση της κακοκαιρίας «Μήδεια» ήταν δυο δημοσιογράφοι. Ήταν επιτυχία για την Χριστίνα Κοραή και τον Δημήτρη Τάκη ότι βρέθηκαν με τον Πρωθυπουργό στο Dacapo. Τον φωτογράφησαν με τον καφέ στο χέρι και του έπιασαν την κουβέντα.
Ότι εκείνη την χώρα βρισκόταν στο έλεος της θεομηνίας, δεν ήταν δική τους δουλειά να το λάβουν υπόψη. Η δουλειά τους ήταν να κοινοποιήσουν το ρεπορτάζ τους και το έκαναν.
Είτε τους έτυχε, είτε κάποια πηγή τους ειδοποίησε ότι θα περάσει από εκεί και του έστησαν καρτέρι.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Πρωθυπουργός έκανε -πάλι- τέτοιο χουνέρι στον εαυτό του. Αν το είδε σαν παράσταση, όπως αυτές που στήνουν οι επικοινωνιολόγοι του για να δείξουν πόσο απλός καταδεκτικός άνθρωπος είναι, ατύχησε.
Όπως με την ανέμελη φωτογράφηση της ποδηλατάδας στην Πάρνηθα και το τραπέζωμα στην Ικαρία.
Τη μια φορά είναι λάθος, τη δεύτερη σύμπτωση, την τρίτη σχέδιο. Αν είναι έτσι, τότε απλώς η μια πράξη πολιτικού μάρκετινγκ διαδέχεται την άλλη. Έχει εθιστεί να εκτελεί το πρόγραμμά που του ετοιμάζουν οι επαγγελματίες διαχειριστές του προφίλ του.
Τη μια πέφτει τυχαία σε κάποιον που πουλάει τη «Σχεδία», την άλλη έχει όρεξη για κουλούρι από το φούρνο της γειτονιάς, την παράλλη κάθεται στην ουρά για να τσεκάρει το εισιτήριό του στο αεροδρόμιο ή για να αγοράσει βιβλία για τα Χριστούγεννα.
Επάνω στην ώρα περνάει από εκεί πότε ένας καλός φωτογράφος και πότε ένας επιδέξιος οπερατέρ.
Το ερώτημα έρχεται μόνο του. Υπάρχει ο πολιτικός Κυριάκος Μητσοτάκης; Ή μήπως είναι μια φιγούρα που κατασκευάσθηκε από καλοπληρωμένους ίματζ μέικερς και ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω της απλώς παίζει το ρόλο- αν και όχι σαν καρατερίστας.
Μήπως γι' αυτό η φιγούρα αποσύρθηκε στην τελική φάση της εκλογικής κούρσας του2019; Δεν έκανε καν debate με τον Τσίπρα γιατί ο ρόλος σ' αυτό το επίπεδο, παρά είναι απαιτητικός γι' αυτό.
Όλο και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι τη θέση του Κυριάκου στη δημόσια σκηνή έχει πάρει ένα είδωλο. Φιλοτεχνείται όπως απαιτεί κάθε φορά το «κόνσεπτ» της εταιρίας που εκτελεί την παραγωγή. Υπάρχει ως εικόνα.
Τις αποφάσεις παίρνει ένας «αλγόριθμος». Μπορούμε να τον φανταστούμε σαν σύστημα συμφερόντων και επιδιώξεων που μεταφέρεται στην εκτελεστική εξουσία με ιμάντες κάποιους «τεχνοκράτες».
Από εκεί πέρα αναλαμβάνουν ως κομπάρσοι οι υπουργοί να φέρουν νόμους και διατάγματα που υπηρετούν το «πρότζεκτ».
Απίθανο ; Όχι και τόσο; Έτσι κι αλλιώς το πρόσωπο που εμφανίζεται ως πολιτικός -και Πρωθυπουργός πλέον- δεν είναι ό,τι πιο γήινο έχουμε δει.
Οι κινήσεις του είναι μηχανικές, οι αποχρώσεις της φωνής ουδέτερες, ο λόγος σαν απαγγελία.
Λείπει μονίμως το συναίσθημα, ο αυθορμητισμός, η ποικιλία της αντανάκλασης. Είναι ίδιος είτε μιλάει σε ένα από τα παιδιά που εμφανίζονται ενώπιόν του, είτε σε έναν συνταγματάρχη πυροβολικού στα σύνορα.
Ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζουν «ανθρώπινες στιγμές» του οι φίλοι του στο μιντιακό χώρο. Από την άλλη δεν μπορούν να είναι και όλοι οι άνθρωποι θερμοί και εκδηλωτικοί.
Ωστόσο η υπόνοια υπάρχει. Οτι το πρωί, που μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν αποκλειστεί χωρίς νερό και ρεύμα, ο Πρωθυπουργός βρέθηκε στη γειτονιά του να πίνει καφέ με δυο δημοσιογράφους είναι γρίφος. Ήταν ο ίδιος ή ο επικοινωνιακός κλώνος του;
Θέλει ακόμη ψάξιμο, αλλά το ερώτημα που αναδύεται από τη δημόσια παρουσία του είναι επίμονο: κυβερνάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή το είδωλό του;
