ΒΑΓΟΡΗΣ (ΕΥΑΓΟΡΑΣ) ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ: εκτελέστηκε στη Λευκωσία από τη βρετανική κατοχική διοίκηση στις 14 Mαρτίου του 1957 σε ηλικία 19 ετών...
ΒΑΓΟΡΗΣ (ΕΥΑΓΟΡΑΣ) ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ: εκτελέστηκε στη Λευκωσία από τη βρετανική κατοχική διοίκηση στις 14 Mαρτίου του 1957 σε ηλικία 19 ετών...
«Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα,
μ' έναν έρωτα μεγάλο αληθινό.
Τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα,
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό»
Οι στίχοι είναι από το «Το Κόκκινο Τετράδιο» του Βαγορή με τα 54 ποιήματα που είχε αφιερώσει στη δεκαεξάχρονη αγαπημένη του Λία Χατζηαδάμου. Το τελευταίο γράμμα τής το έγραψε από το κελί του μελλοθανάτου, έξι μέρες πριν την εκτέλεση. Την απάντησή της δεν τη διάβασε ποτέ, καθώς το γράμμα της έφτασε στη φυλακή όταν πια τον είχαν απαγχονίσει.
Η δράση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη για την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Βρετανούς ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1953, όταν κατέβασε από τα προπύλαια του Σταδίου Λευκωσίας την αγγλική σημαία και πρωτοστάτησε σε συλλαλητήριο με στόχο τη ματαίωση της φιέστας για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Στη συνέχεια οργανώθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. και ηγήθηκε σε ομάδες δολιοφθορών και σε άλλες αντιστασιακές δράσεις.
Πριν φύγει για το αντάρτικο, μπήκε νύχτα κρυφά στο σχολείο του και άφησε στην έδρα ένα σημείωμα που το άλλο πρωί διάβασαν δακρυσμένοι οι συμμαθητές του:
«Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας,
κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα,
κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό.
Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε.
Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του...
Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό,
έναν παλιό του φίλο,
ας πάρει μιαν ανηφοριά, ας πάρει μονοπάτια,
να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα.
Αν ζω, θα μ' έβρει εκεί»
Ο Βαγορής συνελήφθη τον Δεκέμβρη του 1956 και παραπέμφθηκε σε δίκη για τον Μάρτιο του 1957, οπότε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Μετά την εκτέλεση οι Άγγλοι δεν παρέδωσαν τη σορό στους δικούς του, καθώς φοβούνταν ταραχές και γενική εξέγερση. Τον έθαψαν στο νεκροταφείο των φυλακών, στα «Φυλακισμένα Μνήματα», ένα μικρό κοιμητήριο στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, δίπλα από τα κελιά των μελλοθανάτων και την αίθουσα εκτελέσεων. Στο κελί του Βαγορή είχε μείνει το χαρτί με τους στίχους του:
Όλη η φύση κοιμάται
Τη ναρκώνει το κρύο
Και ‘γω φεύγω λαλώντας
Το στερνό μου αντίο
Και τη μάνα φιλώντας
Την κοιτάζω να κλαίει
Μάνα μην κλαις της λέω
Μάνα μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω
και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα
και μιαν άλλη μανούλα
την Ελλάδα μας έχω
που όλο κλαίει κι εκείνη
Στου βουνού τη ραχούλα
στ΄ ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκιά μου μανούλα
ψάχνω να βρω την άγια
και ανεβαίνω ραχούλες
χιονισμένες κορφές
ώσπου να βρω ηρώων γη
και ηρώων μορφές.
........................................
Περισσότερα σ' αυτό εδώ το ωραίο αφιέρωμα: https://www.apotipomata.com/pallikaridis-afieroma/
Στη μνήμη του...
