Επέστρεψε ο πρωθυπουργός (τρομάρα του) από την σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και, κατά την προσφιλή του συνήθεια, προέβη σε πανηγυρικές δηλώσεις περί δήθεν ελληνικής επιχειρηματολογίας την οποίαν ασπάστηκε και υποστήριξε η πλειοψηφία των κρατών, και η οποία «έπεισε τους πιο καχύποπτους» με αποτέλεσμα να έχουμε «μια συμφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο».
Χάρη στην πρωθυπουργάρα μας, λένε σε εξίσου πανηγυρικό τόνο οι πετσωμένοι δημοσιοκάφροι, βγήκε επιτέλους λευκός καπνός εις τας Ευρώπας και οδεύουμε προς μια κοινή λύση του τρέχοντος ενεργειακού προβλήματος.

Βέβαια, λίγες μόλις ημέρες αργότερα, το συμβούλιο των υπουργών Ενέργειας της Ε.Ε. μετέθεσε την οριστική λήψη αποφάσεων για τις 24 Νοεμβρίου, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.

Ό,τι προέχει, είναι η συντήρηση του πανηγυρικού κλίματος, στο εορταστικό πλαίσιο των ημερών.

Ο εν Ελλάδι πρωθυπουργός είναι τόσο εθισμένος στις πανηγύρεις και τους πανηγυρικούς λόγους, ώστε δικαιούται αναμφίβολα τον τίτλο του «Μεγάλου Πανηγυριάρχη».

Και, για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω να διευκρινίσω ότι Πανηγυριάρχης είναι ο αρχηγός πανηγύρεως. Και Πανήγυρις (κοινώς, πανηγύρι) σημαίνει, μεταξύ άλλων, «συνέλευση για κάποιον κοινό σκοπό» και «ομαδικός εορτασμός».
Το δε επίθετο «Πανηγυρικός» χρησιμοποιείται στην ρητορική-πολιτική για να χαρακτηρίσει τον εγκωμιαστικό ή κολακευτικό λόγο, καθώς και το επιδεικτικό/λαμπρό/πομπώδες ύφος.

Άρα, μέσω λογικής αποδεικτικής διαδικασίας, αυτός που συμμετέχει σε συνελεύσεις (π.χ. συνόδους κορυφής) και ομαδικούς εορτασμούς, και εκφωνεί κάθε τόσο εγκωμιαστικούς λόγους με ύφος πομπώδες, μόνον ως Πανηγυρτζής μπορεί να αποκαλείται στην καθομιλουμένη.

Τώρα, όταν ο Πανηγυρτζής τυχαίνει να ηγείται, να άρχει κάποιας πανηγύρεως, για παράδειγμα ενός κόμματος ή μιας συνεδριάσεως (δηλαδή συνελεύσεως για κάποιον κοινό σκοπό) στην Βουλή, τότε δικαίως του απονέμεται ο τίτλος «Πανηγυριάρχης».

Τέλος, όταν ένας Πανηγυριάρχης (όπως καλή ώρα ο εν Ελλάδι πρωθυπουργός) απολαμβάνει την εκτίμηση εγχώριων και ξένων προσώπων υψηλής πολιτικής και κοινωνικής υποστάθμης, ε, τότε, μόνον ένας επαυξημένος τίτλος του αρμόζει: ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑΡΧΗΣ.

Ως ΜΕΓΑΣ, ο Πανηγυριάρχης μας κουβαλάει στις αποσκευές του πολλές από τις ιδιότητες που αρχίζουν με το πρόθεμα «μέγα-» ή «μεγάλο-»: μεγαλαυχία (= μεγάλη καύχηση), μεγαλοπρέπεια, μεγαληγορία (= καυχησιολογία, κομπασμός), μεγαληνορία (= υπερηφάνεια, υπεροψία), μεγαλομανία, μεγαλοφθαλμία, (και προπάντων) μεγαλοψυχία και μεγαλοδωρία.

Οι δύο τελευταίες ιδιότητες είναι αυτές που τον ώθησαν να (ξανά) δηλώσει, πάντα με ύφος πανηγυρικό, ότι Αυτός και η κυβέρνησή του θα συνεχίσουν να στηρίζουν «καταναλωτές και επιχειρήσεις απέναντι στην έκρηξη των τιμών ενέργειας».

Θα συνεχίσει, δηλαδή, ο μέγας αυτός ανήρ να μοιράζει κουπόνια που, με πνεύμα πολιτικής ορθότητας, τα λέει επιδόματα, vouchers, και pass. Και υποσχέσεις που, με μεγαλαυχία και μεγαληνορία, τις ονομάζει "δεσμεύσεις".

Γι' αυτό, βρε κουτά, τον αγαπούν και τον στηρίζουν οι έτεροι πανηγυρτζήδες και πανηγυριάρχες της Μεγάλης Εμποροπανηγύρεως που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Γιατί είναι Μέγας Καταφερτζής -εκτός από Πανηγυρτζής και Πανηγυριάρχης. Αυτό οφείλουμε άπαντες να του το αναγνωρίσουμε.

Νομίζετε πως είναι εύκολο και απλό πράγμα να αδειάζεις εντέχνως τις τσέπες των υπηκόων σου, καθιστώντας τους φτωχούς και ευάλωτους, και στην συνέχεια να τους επιστρέφεις (τρόπος του λέγειν, δηλαδή, αφού τα μπικικίνια δεν καταλήγουν στις δικές τους τσέπες) μέρος από τα αφαιρεθέντα και να φαντάζεις στα μάτια τους σαν Σωτήρας και Ευεργέτης;

Τέτοια κάνει ο Παιχταράς και τρελαίνει τους ευρω-εμπόρους των εθνών στις Βρυξέλλες και (κυρίως) στο Νταβός.

Βέβαια, για να λέμε την πάσα αλήθεια, αποτρελαίνει και όλους εμάς, βιάζοντας την λογική μας και προσπαθώντας να μας πείσει ότι για το ενεργειακό, αλλά και για όλες εν γένει τις συμφορές μας, φταίει η Ρωσία του Πούτιν, εναντίον της οποίας ΜΟΝΟΝ η Αυτού Μεγαλειότης τόλμησε να κηρύξει επισήμως τον πόλεμο!

Θυμόσαστε εκείνην την φωτογραφία του Πανηγυριάρχη μας με το βιβλίο του Κλάους Σβαμπ «Η Μεγάλη Επανεκκίνηση» σε περίοπτη θέση πάνω στο γραφείο του; Ή την εγκάρδια συνομιλία του με τον Γιουβάλ Νώε Χαράρι;

Γνήσιο τέκνο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ είναι ο εν Ελλάδι πρωθυπουργός. Δηλαδή, τσιράκι της διεθνούς ελίτ, την οποίαν εκπροσωπεί επαξίως ο Μέγας Αρχιπανηγυριάρχης, Κλάους Σβαμπ, μέντορας του οποίου υπήρξε ο γνωστός και μη εξαιρετέος ανθέλληνας Henry Alfred Kissinger.

Τις εκπορευόμενες από το Νταβός ατζέντες της διεθνούς ελίτ προωθεί και εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια και υπερβάλλοντα ζήλο ο Μητσοτάκης. Και μόνον τυφλοί αδυνατούν να το δουν αυτό.

Τώρα, θα μου πείτε «Οι άλλοι είναι καλύτεροι από αυτόν»;

ΟΧΙ, σαφώς και ΟΧΙ!

Μέλη του ίδιου θιάσου είναι άπαντες οι συμμετέχοντες στα κόμματα και αποκόμματα. Απλώς, την δεδομένη χρονική περίοδο, είναι η σειρά του Μητσοτάκη να πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «Η Μεγάλη των Ελλήνων Εξόντωση».

Κακά τα ψέματα, Συνέλληνες.

Αν δεν απαλλαγούμε το συντομότερο από όλους αυτούς τους πανηγυρτζήδες που στρογγυλοκάθονται στο σβέρκο μας και ρουφάνε άπληστα τον ιδρώτα και το αίμα μας, θα τελειώσουμε ως έθνος.

Και θα είναι κρίμα κι άδικο, γιατί τέτοιοι πολιτικοί και τέτοιοι σφουγγοκωλάριοι, πρόθυμοι να ξεπουλούν την εθνική μας κληρονομιά και να σκουπίζουν τα οπίσθια των ευρωπαίων και Αμερικανών εντολέων τους, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.

Στους ΕΛΛΗΝες ανθρώπους αξίζουν ηγέτες πραγματικοί, που έχουν Αξίες και Αρχές, που εμπνέονται από την ιερή μας Κοσμοθέαση, που τολμούν να υψώσουν ανάστημα απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό και να αποκρούσουν όλα τα ελληνοκτόνα βέλη που εκτοξεύονται πανταχόθεν.

Αλλά για να αναδειχθούν και να διαπρέψουν αυτοί οι αληθινοί ΗΓΕΤΕΣ, πρέπει πρώτα να αναδειχθεί και να διαπρέψει καθένας από εμάς, ως ατομική ολότητα εντός μιας ελληνοπρεπούς συλλογικής ολότητας.

Και τέτοια συλλογική ολότητα είναι μόνον η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.