Η ΒΟΥΛΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΟ;
Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, είναι μέλος Δ.Σ. εταιρείας που κάνει πλειστηριασμούς. Ο βουλευτής αυτός όμως, έχει λάβει την εντολή των πολιτών, οι οποίοι τον επέλεξαν για συγκεκριμένη αποστολή. Δεν επιτρέπεται να αλλοιώνει την εντολή αυτή για να ζει πλουσιοπάροχα, εκμεταλλευόμενος τον πόνο των οικογενειών και ταράζοντας την οικογενειακή γαλήνη των πολιτών που δεν είναι άλλο από την πρώτη κατοικία.
Η εταιρεία του βουλευτή με μετοχικό κεφάλαιο 60.000 €, αγόρασε από την τράπεζα Πειραιώς δάνεια ύψους 63.000.000 € έναντι του ευτελούς ποσού των 4.000.000 € χωρίς να έχει δημοσιεύσει ισολογισμούς στο ΓΕΜΗ. Δεν υπάρχουν εισροές και εκροές ώστε να φαίνεται η πορεία του χρήματος που διακινεί και διαχειρίζεται.
Είναι δυνατόν μια εταιρεία με μικρό μετοχικό κεφάλαιο (60.000 €) να αγοράσει δάνεια 63.000. 000 €; Ο βουλευτής έχει εμπλακεί σε σοβαρά οικονομικά σκάνδαλα.
Ποιο όμως είναι το ηθικό ως βουλευτής;
Η ηθική της ευθύνης έχει αντικατασταθεί με τον παράνομο πλουτισμό, καθώς παραπτώματα βουλευτών των εκάστοτε κυβερνήσεων, κάνουν την εμφάνιση τους. (Από τα 200. 000 ευρώ της Νάντιας Βαλαβάνη και τον ανυπότακτο Κορωνάκη, μέχρι την παράνομη ενοικίαση της βίλας Βαρουφάκη, τα εμβάσματα του Μάρδα και τα διπλά ταμεία του Πολάκη).
Η έγκριση επιχορήγησης 4,2 δισ. ευρώ με ίδια κεφάλαια 5.000 € της συζύγου του βουλευτή Κωστή Μαραβέγια δεν είναι προφανώς νομικό θέμα, το ζήτημα, είναι σαφώς ηθικό.
Επιχειρήσεις με πολύ μεγαλύτερα ίδια κεφάλαια αποκλείονται συστηματικά από τον τραπεζικό δανεισμό, ενώ οικογένειες βουλευτών ξεκινούν δουλειές δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ χωρίς να επιβαρύνονται οι ίδιοι.
Πολιτικά και ηθικά εκτεθειμένες οι κυβερνήσεις με τέτοια σκάνδαλα. Ζούμε το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο.
Η διαφορά μεταξύ μιας χώρας που πρεσβεύει το δίκαιο και μιας που πρεσβεύει την ανομία είναι η παράμετρος της ηθικής.
Σε χώρες όπου πρεσβεύεται το δίκαιο δεν υπάρχει θέμα ηθικής αλλά νομιμότητας, σε χώρες όπως η Ελλάδα πού οι νομοί δεν εισακούονται και δεν υπάρχει διαφάνεια, τίθεται ως μείζων το θέμα της πολίτικης ηθικής. Όλοι κρύβονται πίσω από τη ηθική για να δικαιολογήσουν τους νομούς που θεσπίζουν και που πολλές φορές είναι οι ίδιοι ανήθικοι.
Ένα δίκαιο κράτος, πρέπει να βασίζεται στην υπακοή των νόμων και όχι μόνο στην ηθική, η καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς, δεν σταμάτα στην ψήφιση νόμων, χρειάζεται η ηθική των πολιτών, πρωτίστως όμως των πολιτικών. Για να επικρατήσει η διαφάνεια και να καταπολεμηθεί η διαφθορά χρειάζονται αξίες και αρχές.
Ποιοι μιλούν για πολιτική ηθική; Αυτοί που νομοθετούν λιτότητες για τον πολίτη, ενώ για τον εαυτόν τους νομοθετούν ειδικά προνόμια, όπως ειδικό φορολογικό καθεστώς, διάφορα μπόνους από συμμετοχή σε επιτροπές, παροχές σε είδος, ευεργετική για τους συνεργάτες τους και υπαλλήλους της βουλής παράγωγη νόμων και τέλος κονδύλια σπατάλης στον προϋπολογισμό της βουλής; Οι ίδιοι είναι που ζητούν αναδρομικά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Άραγε, ποιόν κώδικα ηθικής και δεοντολογίας εφαρμόζουν οι βουλευτές, συμφωνά με τον οποίον θα εκπαιδεύονται σε θέματα ηθικής;
Παραμένουν αναπάντητα ερωτήματα για την υπόθεση των υποκλοπών και πρέπει να δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις, διότι ότι είναι νόμιμο (όπως ισχυρίζονται) δεν είναι και ηθικό.
Οι αναθυμιάσεις που αναδύει η σήψη του πολιτικού συστήματος, φέρει την ανάγκη δημιουργίας ενός πολιτικού οράματος, το οποίο σαφώς να διαφέρει από την μέχρι τώρα δομή των κομμάτων λειτουργώντας αντίστροφα.
Πρέπει να τονιστεί, και να γίνει κατανοητή από τους πολίτες, η πραγματική διαφορά μεταξύ των παλαιών κομματικών μηχανισμών, η λεγόμενη «κοινοβουλευτική δημοκρατία» και ενός πολιτικού φορέα ο οποίος έχει συγκεκριμένο καταστατικό λειτουργίας, όπου περιέχονται ο τρόπος διοίκησής του οι στόχοι και οι σκοποί του και το σύστημα αξιών και αρχών που λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα κάθε απόφασης.
Κάθε εκλεγμένος είναι εκπρόσωπος ενός συνόλου πολιτών και όχι αντιπρόσωπος, είναι άμεσα ανακλητός σε περίπτωση παράβασης των εντολών του έθνους των Ελλήνων, σε πλήρη αντίθεση βεβαία με τους βουλευτές σήμερα που λειτουργούν αυθαιρέτως υπακούοντας μόνο στις κομματικές εντολές χωρίς οι ψηφοφόροι να έχουν το δικαίωμα ανάκλησης αυτών
Η δομή των κομμάτων είναι μοντέλο πυραμιδικής ιεραρχίας, όπου οι επιλογές του αρχηγού του κόμματος είναι υποχρεωτικές για όλους χωρίς να υπάρχει πλαίσιο συγκεκριμένων αξιών και αρχών.
Τα κόμματα ιδρύονται από κάποιον, ο οποίος παρουσιάζεται ως ηγέτης και ως εμπνευστής κάποιας ιδεολογίας ή κάποιου οράματος, με γενικές αναφορές και υποσχέσεις καλώντας τους πολίτες να ψηφίσουν το κόμμα του. Τα στελέχη του κόμματος καθώς και οι βουλευτές ορίζονται από τον αρχηγό του και οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν κάποιον από τους προτεινόμενους υποψηφίους
Είναι αντιληπτό λοιπόν ποιες είναι οι διαφορές των κομματικών μηχανισμών και του νέου πολιτικού φορέα. Τα κόμματα δεν μπορούν να φέρουν την απαιτούμενη ριζική αλλαγή διότι είναι μέρος του παρακμιακού αυτού συστήματος. Είναι αδύνατον να δώσουν λύση στο πρόβλημα επειδή αποτελούν μέρος του προβλήματος. Το σημείο αυτό ακριβώς είναι όπου ο άνθρωπος – πολίτης καλείται να εκτελέσει τον δικό του προσωπικό άθλο που δεν είναι άλλος από το να αναλάβει ο ίδιος την διαχείριση της χώρας του της ζωής του του πλούτου του.
