ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Οι αγρότες βρίσκονται σε κατάσταση “αυτοκτονίας“ για άλλη μια φορά.
Διαχρονικά παρατηρείται επί ημερών όλων των κυβερνήσεων να πραγματοποιούνται αγροτικές κινητοποιήσεις με κρίσιμα αιτήματα των αγροτών προς επίλυση.
Οι Έλληνες αγρότες εμφανίζονται προβληματισμένοι από το υψηλό κόστος παραγωγής και τη μείωση των τιμών στα αγροτικά προϊόντα. Οι λίγοι που έχουν απομείνει στην ύπαιθρο και δεν την έχουν εγκαταλείψει για κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, μοιάζουν τώρα εγκλωβισμένοι και ανήμποροι εμπρός στις νέες προκλήσεις.
Ο αγροτικός κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής, το οποίο εμφανίζεται ως αποτέλεσμα τόσο της ραγδαίας αύξησης στις τιμές του αγροτικού πετρελαίου και της ενέργειας αλλά και λόγω της αύξησης των λιπασμάτων και τέλος της μειωμένης τελικής τιμής των προϊόντων τους.
Παρατηρείται έξαρση των ελληνοποιήσεων στα σημαντικά ελληνικά προϊόντα που νοθεύουν τον ανταγωνισμό, ελλείψη εργατικού δυναμικού στην ύπαιθρο και μη αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων των αγροτών και κτηνοτρόφων. Τα προβλήματα αυτά δημιουργούν μεγάλη αβεβαιότητα και σοβαρότατη ανησυχία στον αγρότη και γενικά στις επιχειρήσεις του αγροτοδιατροφικού τομέα για το μέλλον τους.
Ξεκινώντας μια ιστορική ανάδρομη των εξεγέρσεων των αγροτών από το 1881 η πρώτη άγνωστη εξέγερση στο χωριό Σκλατίνα (σημερινό Ρίζωμα) στα Τρίκαλα, το 1910, η εξέγερση στο Κιλελέρ της Λάρισας, το 1925 η αγροτική- λαϊκή εξέγερση στα Τρίκαλα και τέλος η ματωμένη εξέγερση στο Σικάγο 1886 θα διαπιστώσουμε ότι και μέχρι σήμερα παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε τα μηνύματα των αγροτικών κινημάτων και εξεγέρσεων, όπου η αγροτική τάξη αγωνίστηκε για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.
Η λαϊκή αγροτική εξέγερση των Τρικάλων
Οι αγώνες έχουν χαρακτήρα άλλοτε αιφνίδιο, αυθόρμητο και ανοργάνωτο (εξεγέρσεις) και άλλοτε καλύτερα προσχεδιασμένο και οργανωμένο (κινήματα).
Οι προσπάθειες των αγροτών για συσπείρωση και ενότητα πολλές φόρες πλαισιώνονται από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα των πόλεων καθώς και μέλη της άρχουσας τάξης, τα οποία εκμεταλλεύονται το αγροτικό κίνημα για να προωθήσουν τα φιλόδοξα σχέδιά τους, ή και για να αντιπολιτευθούν την κυβέρνηση.
Ιστορικά τα αγροτικά κινήματα και οι εξεγέρσεις οδηγήθηκαν σχεδόν πάντα στην αποτυχία. Οι κυρίες αιτίες της αποτυχίας των αγώνων αυτών πρέπει να αναζητηθούν στον αυθόρμητο και ανοργάνωτο χαρακτήρα των δυνάμεων των αγροτών, αντίθετα προς το οργανωμένο, συγκεντρωτικό, πειθαρχημένο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό των αντιπάλων, οι οποίοι διαθέτουν επιπλέον και άφθονα οικονομικά μέσα για την εξαγορά της ηγεσίας των αντιπάλων τους.
Δημιουργούνται έτσι μεσάζοντες και διαχειριστές που φοβίζουν τους πάντες. Ο αγρότης ζει με την εικόνα του κράτους-ευεργέτη που θα του εξασφαλίζει πάντα “το πενιχρό“ του εισόδημα, κρατώντας τον στην εξαθλίωση και την αδράνεια. Έτσι επιτυγχάνεται από τους μεσάζοντες η άνιση κατανομή κλήρων, τα ποικίλα οικονομικά βάρη που επιβάλλει η κεντρική εξουσία στους μικροϊδιοκτήτες της γης, η απουσία κάθε ιδιοκτησίας γης, η απορρόφηση των μικρών κλήρων από την μεγάλη ιδιοκτησία και η παράλληλη μετατροπή του αγρότη σε δουλοπάροικο.
Κάποιοι κερδίζουν δισεκατομμύρια και κάποιοι δεν αντέχουν να επιβιώσουν. Η αισχροκέρδεια των μεσαζόντων και των παρόχων ενέργειας συνεχίζεται κανονικά ενώ οι παραγωγοί, οι μικρομεσαίοι, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι δεν έχουν δυνατότητα να επιβιώσουν.
Αν οι αγρότες δεν θέλουν να περάσει η γη τους σε λίγους θα πρέπει να συστήσουν εταιρείες δίκες τους και να εκχωρήσουν σε αυτές τη γη και τις υποδομές τους. Έτσι θα μειώσουν το ρίσκο παραγωγής, θα δοκιμάσουν νέες καλλιέργειες, θα πουλήσουν σε καλύτερες τιμές και θα εξασφαλίσουν ευνοϊκότερη χρηματοδότηση και πιστώσεις.
Οι άνθρωποι της υπαίθρου κυρίως αγροτοκτηνοτρόφοι έχουν δεχθεί αδικίες από μια κυβέρνηση που αρνείται να στηρίξει ουσιαστικά τον αγροτικό κόσμο και αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, οδηγώντας τους σε απογοήτευση, τον πρωτογενή τομέα συνολικά σε οικονομικά αδιέξοδα και την ύπαιθρο σε κοινωνικό μαρασμό. Απόρροια όλων αυτών είναι πως ο πολίτης – αγρότης ανήκει σε ένα κράτος -εταιρεία που δεν ανήκει στους Έλληνες με νομούς ενάντια στους πολίτες του.
Η κυβέρνηση άφησε απροστάτευτους τους αγρότες και κτηνοτρόφους απέναντι στη πανδημία, στις ζημιές, στις ελληνοποιήσεις και την ακρίβεια. Τα αναποτελεσματικά μέτρα της κυβέρνησης οδήγησαν τον πρωτογενή τομέα σε αδιέξοδο και σε μεγάλη μείωση των εισοδημάτων των αγροτών. Από το καλοκαίρι του 2021 που ξέσπασε η ενεργειακή κρίση, το κύμα ακρίβειας και τώρα η επισιτιστική κρίση, κανένα εξαγγελθέν μετρό δεν έχει φτάσει στους γεωργούς, κτηνοτρόφους, πτηνοτρόφους, μελισσοκόμους και αλιείς, με αποτέλεσμα η χώρα να μειώνει την παράγωγη της σε τρόφιμα.
Οι δραματικές αυξήσεις των τιμών των καυσίμων, της ηλεκτρικής ενεργείας, των λιπασμάτων, των ζωοτροφών, της μεγάλης αύξησης του κόστους παραγωγής, έχει εξοντώσει τον πρωτογενή τομέα. Για να κρατηθεί παραγωγικός ο πρωτογενής τομέας θα πρέπει να θεσπιστούν μέτρα κατά του υψηλού κόστους παραγωγής, ρύθμιση δανείων, ισχυρή αρχική επιχορήγηση, νέες τεχνολογίες και πρακτικές, συμμετοχή των αγροτών σε κρατικούς φορείς, μείωση της τιμής του αγροτικού ρεύματος, αφορολόγητο πετρέλαιο όπως στους εφοπλιστές, επιδότηση των τιμών των λιπασμάτων και ζωοτροφών, και του κόστους στα μέσα και εφόδια.
Επίσης μέτρα πρέπει να ληφθούν για την εξόφληση του συνόλου των αποζημιώσεων του ΕΛΓΑ με επαρκή κρατική χρηματοδότηση για τις φυσικές καταστροφές και νόσους στο 100% που δεν καλύπτονται από το ΕΛΓΑ.
Όλοι οι αγώνες θα δικαιωθούν μόνον όταν η χώρα θα καταστεί αυτάρκης στην αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή. Θα καθιερωθεί σε όλη την επικράτεια η καλλιέργεια των ελληνικών σπόρων και φυτών και θα απαγορευτεί οτιδήποτε γενετικά τροποποιημένο.Θα αποκατασταθεί η σχέση παραγωγού – καταναλωτή, θα διασφαλιστεί η ποιότητα και η πιστότητα της αγοράς.
Οι νομοί θα υπογράφονται από τους πολίτες για τους πολίτες.
