ΜΙΝΙΟΝ “ο εμπρησμός που άλλαξε τον εμπορικό χάρτη”
Το τελευταίο διάστημα κυκλοφορούν στον ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο και εφημερίδες τα χαρμόσυνα νέα για την επαναλειτουργία του γνωστού στο ευρύ κοινό πολυκαταστήματος »ΜΙΝΙΌΝ »
Λέγοντας γνωστού εννοούμε ότι σχεδόν η πληθώρα του ελληνικού καταναλωτικού κοινού από όλη την χώρα το είχαν επισκεφτεί έστω μία φορά και όχι μόνο στις δεκαετίες (50 – 60 – ΄70) έως ότου άρχισαν να γράφονται οι τίτλοι τέλους με τραγικό τρόπο αρχές του 80 και μέσα στα επόμενα χρόνια έπεσε και η αυλαία .
Σχεδόν μετά από 50 χρόνια σιωπής μας ενημερώνουν για την αναβίωση του »ως χαρμόσυνο» γεγονός, αλλά μας αφήνουν με την απορία σε ποιά χέρια περνάει, πραγματικά μας αφήνει ένα κενό, γιατί όλοι εμείς που συνδέσαμε τις μνήμες μας και τα παιδικά μας χρόνια με ότι εμπεριείχε η λέξη Μινιον θα θέλαμε να μάθουμε ποιοι το κληρονομούν ή καπηλεύονται την φήμη του.
Άς αφιερώσουμε τιμής ένεκεν μιά περιληπτική αναφορά στον πρωτοπόρο άνθρωπο που έγινε η αιτία να αλλάξει το σκηνικό της εμπορικής αγοράς του κέντρου της πρωτεύουσας.
Η ιστορία του »ΜΙΝΙΟΝ στην πατησίων Νο 13» ‘οπως την γνώρισε το ευρύ κοινό αρχίζει το 1944 από έναν ιδιαίτερα ευρηματικό ευφυή με οραμα άνθρωπο τον κ. Ι. Γεωργακά.
Μέσα σε λίγα χρόνια με τις καινοτομίες που εισήγαγε κατόρθωσε να στήσει ένα πρωτοποριακό πολυκατάστημα για τα δεδομένα της ελληνικής αγοράς που έγινε σημείο αναφοράς για ολόκληρη την Ελλάδα .
Για 36 σχεδόν χρόνια κυριάρχησε στην ελληνική αγορά. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση έπαιζαν διαφημίσεις του Μινιόν
Μπορούσες να βρεις στο Μινιόν τα πάντα. Από ρούχα, καλλυντικά, είδη δώρων, είδη εξοχής μέχρι καφέ, εστιατόρια και κομμωτήρια ,οι πελάτες ανεβοκατέβαιναν τους ορόφους με κυλιόμενες σκάλες κάνοντας τα ψώνια τους σε ένα άνετο με αιρκοντίσιον περιβάλλον, για τα παιδιά ήταν σκοπός να βρεθούν στο χριστουγεννιάτικο Μινιόν για τα δώρα και μια φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη και το σοκολατένιο αυγό του Πάσχα, οι μαθήτριες θα θυμούνται ακόμα τις ποδιές του Τσεκλένη
Οι εκπτώσεις ήταν άλλη μια καινοτομία που καθιέρωσε ο ευρηματικός επιχειρηματίας και την εγκατάσταση υπολογιστών σε εποχές που ήταν άγνωστη η χρήση τους. Επίσης μιά φορά το χρόνο στις εκπτώσεις του Αυγούστου διοργάνωνε μία κρουαζιέρα στα νησιά για το προσωπικό περίπου τους 1000 εργαζόμενους
Οσοι έζησαν αυτές τις εποχές και περνούν σήμερα απ’ έξω, ειδικά τις γιορτές, δεν μπορούν να μη νιώσουν μια νοσταλγία
Αυτά και άλλα πολλά μαζί με το προσυτό ανθρώπινο πρόσωπο του επιχειρηματία τον έκαναν ιδιαιτέρως αγαπητό και αυτό είναι απολύτως κατανοητό διότι ενώ χάθηκαν από εμπρησμό άλλες 5 μεγάλες επιχειρήσεις την ίδια εποχή αυτή που έμεινε ανεξιτηλη στις μνήμες μας είναι του Μινιόν
Χρονικό εμπρηστικων καταστροφων
Στις 19 Δεκεμβρίου του 80 ξεσπάει φωτιά στο ΜΙΝΙΟΝ και σχεδόν ταυτόχρονα στο Κατράντζος σπόρ. Έξι μήνες αργότερα, 3 Ιουνίου ‘81 καίγονται τα πολυκαταστήματα Κλαουδάτος και Ατενέ και τον Ιούλιο του 81 κάηκαν ο Δραγώνας και οι Αφοι Λαμπρόπουλοι στον πειραιά
Αρχές δεκαετίας του ‘80, μέσα σε διάστημα έξι μηνών κάηκαν έξι πολυκαταστήματα τα πέντε στο κέντρο των αθηνών και ένα στο κέντρο του πειραιά αλλάζοντας τον εμπορικό χάρτη της πρωτεύουσας
Την ευθύνη αναλαμβάνει “η επαναστατική οργάνωση “Οκτώβρης του 80» η οποία δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ. Το οικονομικό πλήγμα ήταν καίριο, ζημιές άνω των 3 τρις και χιλιάδες εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλειά
Οι έρευνες δεν απέδωσαν κανένα αποτέλεσμα, σχεδόν μισό αιώνα και το μυστήριο παραμένει άλυτο, ενώ η υπόθεση έχει παραγραφεί δικαστικα. Ωστόσο ο τύπος της εποχής τόλμα να μιλάει για “ξένο δάκτυλο»
Στην συνέντευξη που ακολουθεί ο κος Γεωργακάς στο 13:55 λέει εκτός των άλλων κάτι πολύ σημαντικό για το άνοιγμα που σχεδίαζε εκείνη την εποχή για όλη την Ελλάδα.
Οι συνέπειες μέχρι σήμερα είναι καταφανείς, το εμπορικό κέντρο της Αθήνας έχει ερρημώσει και οι καταναλωτικές συνήθειες άλλαξαν εντελώς.
Όλοι όσοι παρακολούθησαν τα γεγονότα της εποχής εκείνης έμειναν με πολλές αναπάντητες απορίες, όπως το ότι δεν βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι για μια τόσο ευρείας κλίμακας καταστροφή του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας. Την δε πολιτική αντιπαράθεση για εκμετάλλευση του θέματος χωρίς ουσιαστική λύση που επιβαλλόταν να έχει δοθεί από ένα ευνομούμενο κράτος αρωγό τόσο για τους χιλιάδες ανέργους που βρέθηκαν από την μια στιγμή στην άλλη στο δρόμο καθώς και για την έλλειψη συμπαράστασης με λύσεις βιώσιμες για τους Έλληνες φορολογούμενους επιχειρηματίες.
Αντί αυτού διαμόρφωσαν νομικό πλαίσιο ευμενές για τα νέα πολυκαταστήματα (TRUST) ξένων συμφερόντων, να εμφανιστούν κατακλύζοντας την ελληνική αγορά αφορολόγητα, με μισθούς πείνας για τους εργαζόμενους και εξαντλητικά ωράρια καθιστώντας σχεδόν αδύνατον στους ήδη πληγέντες να τα ανταγωνιστούν
Κάθε είδους λοιπόν ξένων συμφερόντων ανεξέλεγκτες, αφορολόγητες αγνώστου χρηματοδοτήσεως επιχειρήσεις έχοντας προνόμια (απλότητα διαδικασίας, χαμηλό κόστος σύστασης, δυνατότητα διατήρησης ανωνυμίας μετόχων, παροχή οικονομικών κινήτρων, η αποφυγή του “πόθεν έσχες”).
Από κινεζικές έως υπεράκτιες offshore λυμαίνονται το μεγαλύτερο μέρος της πίτας του εμπορίου (τις περισσότερες φορές κρυμμένες πίσω από ελληνικά ονόματα ) αφήνοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις να λιμοκτονούν. Αυτό από μόνο του καταδεικνύει ποιους εξυπηρετούσε η διάλυση του ελληνικού λιανικού εμπορίου.
Με την ανεξέλεγκτη εισβολή, συνέπειες υπέστησαν και οι υπόλοιποι τομείς της αγοράς όπως μικρές και μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις βιοτεχνίες που ανθούσαν κατά κόρον το 1960-80 (φασόν ρούχων, υποδήματα, τουριστικά είδη, κεραμικά κ.α) συντηρούσαν πλήθος κόσμου και τα χρήματα έκαναν κύκλο στην ελληνική αγορά.
Αναμένοντας κάποια στιγμή να ξανανοίξει ένα νέο Μινιόν από κάποιους ομίλους (Folli Follie, Dimad) αντιλαμβανόμαστε κάνοντας λογικούς συνειρμούς και μας λύνονται απορίες, ότι όλα αυτά δεν αποτελούν ένα είδος θαύματος αλλά μεθοδευμένες ενέργειες.
Σήμερα όσο ποτέ άλλωστε υπάρχει ανάγκη για υποδομές αναβάθμισης του ελληνικού επιχειρείν με ειδικές επιτροπές ελέγχου χρηματοδότησης στις νέες καινοτομίες της εξέλιξης, απαραίτητες ρυθμίσεις για ενίσχυση και στήριξη του, περισσότερη διαφάνεια (λειτουργίας τρόπου διαχείρισης), οικονομικά κίνητρα, κατάργηση δαιδαλώδους πολυνομίας, φορολογία για όλους το ίδιο που να καθιστά δυνατή την ανταγωνιστικότητα
Το σίγουρο είναι πως για όσους ζήσαμε την λειτουργία του Μινιόν, ήταν πολλά περισσότερα από μια ακόμη έκφανση της νοσταλγίας για παρελθοντικές δεκαετίες. Ήταν το σύμβολο μιας εποχής αθωότητας κατά την οποία τα όνειρα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν.
